Prince geeft fans royale tractatie
Belgische krantenartikels : Het eerst op http://www.princeinbelgium.tk
Twee uur ver in de show sluit de kleine het eerste deel af met een grote bek : “My name is Prince and I am funky!”. En gelijk had hij. Haast meer dan ooit. Zelden was Prince beter dan vrijdagavond in Antwerpen.

Laat er geen misverstand over bestaan: Prince zoals we TAFKAP sinds een jaar of 2 mogen noemen, is nooit minder geweest dan goed. Maar kon hij nog of opnieuw briljant zijn ? Niemand die het op voorhand wist. Toch was het sportpaleis in een mum van tijd uitverkocht. “Hebben jullie me gemist”, vroeg de 44-jarige retorisch. “Ik jullie ook.” Een beetje Prince zijn eigen schuld. Sinds hij de platenboel bereddert buiten de bestaande industrie om, is Prince een niet altijd makkelijk te volgen internetartiest. Wie kent “The Rainbow Children” , ’s mans jongste CD ? Nochtans zijn eerste goede sinds een eeuwigheid.

De 17.000 gewone Princefans voelden zich in ieder geval uitverkoren door de royale behandeling die ze kregen.

Jazz zoals Carlos Santana latin swingt, soul zoals James Brown funk van een pompend hart voorziet, Yes met ballen en ballads zoals geen ander ze uit het strotje knijpen kan. Kortom, Prince op zijn best.

De nieuwe songs schurken zich mondjesmaat maar zelfbewust tegen de klassiekers aan, in het decor met visuals a volonté maar zonder camera. Een sprankelend “Pop Life” , een uitmuntend Candy Dulfer op sax in “Gotta Lot o’ Work To Do”, een werkelijk ijzingwekkend “Purple Rain” .

Prince mag dan al een nieuwbakken Jehova getuige zijn, preken deed ie niet, funken des te meer. “Housequake” spatte als een blindganger open waar je het niet verwachtte, “Sign of The Times” had een monstrueuze impact op de zaal .

“Raspberry Beret” , “Sometimes It Snows In april” , de tijd vloog , de adrenaline pompte , de drie uur waren zo om .

Het Nieuwsblad 21 oktober 2002
Het Volk 21 oktober 2002

Prince is weer koning

“Wat de media jullie ook voorliegen, ik ben niet gek” . Heel veel heeft het alleszins niet gescheeld . Prince maakteruzie met zijn platenbonzen . Noemde zichzelf ‘The artist formerly known as Prince’ of ‘Slave’ en identificeerde zich met een vreemdsoortig teken . Maar tijd heelt alle wonden , ook bij het kleine wonderkind uit Minneapolis . Hij is weer gewoon Prince en speelt opnieuw live al zijn klassiekers . Het Antwerpse sportpaleis kreeg vrijdagavond meer dan twee uur lang lassen in funk .

De 18.000 gelukkigen die het sportpaleis tot de nok vulden , wisten niet wat te verwachten . De klassiekers ? Een hete jamsessie ? Of vooral werk uit zijn onbekende en enkel via het internet te verkrijgen “The Rainbow Children” ? Prince begon jammend , maar maakte meteen met “Pop Life” duidelijk dat hij het publiek ging geven waarvoor het gekomen was : hits .

Maatpak

We hadden het u graag getoond, maar “His Purple Highness” wilde liever geen fotografen in de zaal. Hij zag er nochtans opvallend patent uit . Knap maatpak met olifantenpijpen en daaronder zijn getrouwe naaldhakken. Prince heeft het juk van de platenfirma’s van zich afgegooid en dat was er duidelijk aan te zien . De man genoot, speelde spelletjes met het publiek en liet fans op het podium om mee te dansen. Een feest zoals in de grote dagen .

Hits

Prince reeg de hits aan elkaar . Na “Money Don’t Matter 2 Nite” liet hij in “Purple Rain” zijn onlangs tot Jehova-getuige bekeerde hart spreken : Open the bible and let your God guide you . Maar hij merkte dat het publiek dar niet op zat te wachten . “Ik ga jullie niet vervelen met eindeloos gepredik, laten we feesten. Want ik ben funky. I’m so funky, I can’t sleep with myself.” Waarna hij James Brown’s “Sex Machine” speelde en alle lichten tijdens “Sign Of The Times” deed uitdoven.

Na een korte pauze nam Prince plaats achter de piano voor wat veel meer werd dan zomaar enkele bisnummers . “Delirious” , “Do Me Baby” en het onvermijdelijke “Diamonds and Pearls” volgden elkaar wondermooi op. Tijdens “Nothing Compares 2 U” kwam The New Power Generation – met dupersexy saxofoniste Candy Dulfer in de hoofdrol – weer meespelen voor het slotoffensief .

“Holland was fantastisch, maar jullie zijn nog leuker om voor te spelen” klonk het gemeend. “Ik kan niet stoppen, ze gaan ons uit deze zaal moeten duwen.” Jammer , maar dat maakte hij niet waar. Een kwartiertje later , na een feest van meer dan twee uur , hield hij het voor bekeken . Meteen was een kandidaat-winnaar voor ‘concert van het jaar’ bekend . Vier jar geleden schreeuwde TAFKAP nog uit dat Prince dood was . Van een verrijzenis gesproken .

Het Laatste Nieuws 21 oktober 2002

Prince geeft de mensen wat ze willen

De gigantische zaal van het sportpaleis zat vrijdagavond afgeladen vol en werd door een opvallend goedgeluimde Prince op de wenken bediend . In tegenstelling tot de berichten kregen we een set vol classics , goed gespeeld maar weinig avontuurlijk , laat staan eigenzinnig .

Prince was één van de belangrijkste artiesten van de jaren tachtig . Zijn crossover van zwarte en blanke muziek werd voor de rest van de volgende twee decennia driftig gekopieerd . De formule is nu gemeengoed, maar hij mengde toen als een van de eersten stomende funk met opwindende rockelementen als flitsende gitaarsolo’s en powerdrumwerk . De man uit Minneapolis werd wereldberoemd met zijn in 1984 verschenen “Purple Rain” , een baanbrekende plaat die een hele blanke generatie naar zwarte muziek deed luisteren . Later bracht hij “Sign of The Times” uit, maar in de jaren negentig ging zijn ster aan het tanen. Als hij in dat decennia toch nog de krantenkoppe haalde was dat vooral door juridisch gekibbel met zijn platenfirma of rond de capriolen rond zijn naam .

Niet dat er sinds 1992 ( het begin van de troubles ) geen cd’s meer verschenen , maar enkel een harde kern fans haalde die in huis . Zijn platen verschijnen nu enkel eerst op zijn eigen website en worden later door plaatselijke firma’s verdeeld. Sommige d’s kan je enkel kopen als je lid bent van zijn fanclub . Zo was er onlangs een cd uitsluitend met solodemo’s van Prince aan de piano . van zijn recentste studioplaat “The Rainbow Children” (2001) zijn amper 150.000 stuks verzet, wat voor iemand van zijn kaliber opzettend weinig is.

The New Power Generation stak vrijdag van wal met het titelnummer van “The Rainbow Children” . Tijdens een eerste tenorsaxsolo van Eric Leeds struint Prince (chic zwart pak met grijze krijtstreep ) rustig het podium op en even later demonstreert hij zijn virtuoze gitaarspel . De sound laveert mee met de songs en nergens kijgen we radicale herwerkingen te horen . Op de uitvoeringen zelf valt weinig af te dingen , zoals blijkt uit “Pop Life” waarin de Nederlandse saxofoniste Candy Dulfer voor de eerste keer schittert . Na het nummer verkondigd de Purperen Pekkie : “Did you miss me? I missed you too” en het is al inderdaad vier jaar geleden dat hij in België optrad . De ellenlange funkjams die volgen , klinken wat obligaat maar de man is goedgeluimd , betrapt zichzelf op preken en weet het publiek perfect te bespelen .

Vanaf “Money Don’t Matter 2Nite” besluit hij dan ook om zijn fans te geven wat ze willen : hits , hits en nog eens hits . Daartussen een prachtig “Purple Rain” , wat de zanger na afloop doet uitroepen dat we “Too much love” uitstralen. Enkel de media moeten het ontgelden : “Als we iets anders lezen over deze show dan wat wij vinden, dan weten we dat de media liegen.” Tot zover de vrije meningsuiting . Een ijzersterk “Sign Of The Times” en een triomfantelijk “Raspberry Beret” maken dat de set knap naar een eind toegroeit .

Pas na tien minuten keert Prince nog terug voor de bissen met onder meer flarden van “Condition of The Heart” en “Nothing Compares 2 U” . Zalige muziek en goed gedaan, maar van Prince verwacht je net iets meer dan weerspannige kost . “Money Don’t Matter 2 Nite” . Prince lijkt voor het eerst wel rekening te houden met zijn portemonnee .

Oordeel : In tegenstelling tot de berichten bracht Prince een set met heel veel classics . Goed gespeeld , maar weinig avontuurlijk .

De Morgen 21 oktober 2002