{{{Here's a link on a preview on tonight's show in Rotterdam: http://www.algemeendagbla...20612.html

Candy Dulfer speelt met Prince in Ahoy'

Door Annemart van Rhee

Wat hij gaat spelen, blijft zelfs voor zijn band elke avond een verrassing. Typisch Prince: onnavolgbaar, complex en intrigerend. Weliswaar al enige tijd zonder megahit, maar nog steeds een `sexy motherfucker'.

Eens een Sexy Motherfucker, altijd een sexy M.F. Ahoy' kan zich vanavond opmaken voor een bijzondere muzikale ervaring. Want ondanks zelfcensuur blijkt Prince zijn podiumritme te hebben hervonden, zo beloven de berichten uit Amerika en Engeland. Daar liet hij met de One Nite Alone-tour een waar jubelspoor na: louter lovende critici en verrukte fans.}}}

Sommige Prince-adepten haalden zelfs opgelucht adem. Hoewel hij zijn teksten braaf kuiste - ondubbelzinnige nummers als Cream (Get on top), Do me baby en Peach zijn van het repertoire afgevoerd - , het gegraai in eigen kruis afzwoor en toetrad tot de Jehova's Getuigen is Prince Roger Nelson (44) nog steeds het bühnebeest pur sang dat garant staat voor visuele extravaganza.

Messcherp maatkostuum, torenhoge hakken. Hij flirt, verleidt en poseert en wil hier en daar ook nog een boodschap van hogere orde kwijt. Ramt eerst als door demonen bezeten de decibellen uit zijn gitaar om vervolgens rust te creëren met een gevoelige mengeling van jazz en met blazers doordrenkte funk. En dat drie uur lang, met de fameuze afterparty nog in het verschiet.

Saxofoniste Candy Dulfer - momenteel met hem op tournee - noemt Prince nog even charismatisch en goed, zo niet beter dan in de tijd dat hij hits had. Hits zeggen eigenlijk niets, meent zij. Hij is een fenomeen en dat komt tot uitdrukking in de manier waarop hij zingt, danst, een show opbouwt: elke avond is anders. Vaak weet de begeleidingsband van tevoren niet eens hoe het concert verloopt, welke nummers hij kiest. Door die improvisatie creëert Prince een bepaalde spanning in zijn optredens, een meeslepende totaalervaring.

Toegegeven: vooraf heerste scepsis. Want met zijn voorlaatste tour maakte Prince weinig indruk. In de hitparades is hij al heel lang niet meer terug te vinden en bladen berichten enkel nog over zaken van privé-aard. Over zijn kind dat een week na de geboorte overleed. Over zijn scheiding van danseres Mayte Garcia. Over de relatie met zijn 25-jarige medewerkster Manuela Testolini, met wie hij op nieuwjaarsavond tijdens een Jehova's Getuigen-ceremonie op Hawaï in het huwelijk trad. En over hun nieuwe, tien miljoen euro kostende luxueuze woning, die ze even buiten Toronto lieten bouwen.

Maar die artistieke windstilte is slechts schijn, weten de diehard-fans. Prince verkoos zelf de luwte buiten de hitlijsten om zijn muziekproductie in eigen hand te kunnen houden. Weg van de grote platenmaatschappijen die hem als een lijfeigene behandelden, zoals hij halverwege de jaren 90 liet weten door het woord slaaf op zijn gezicht te kalken. Sindsdien verkoopt hij zijn nummers direct via het internet en leverde hij in 2001 met The Rainbow Children zijn 23ste album af in zijn carrière, die inmiddels 24 jaar beslaat.

In die periode wist hij een grote schare vaste aanhangers aan zich te binden; eigenlijk niet gek dus dat zijn concert in Ahoy' Rotterdam binnen 20 minuten uitverkocht was. Een harde kern die hem ondanks merkwaardige muzikale experimenten, mindere albums (Black, Graffiti Bridge) en zijn gekoketteer met religie altijd blijft steunen. De Prince-o-fielen zijn verslaafd aan de typische mix van spiritualiteit, hippie-fantasie, new age-gezweef en swingende funkrock die de Amerikaanse artiest voorschotelt. Of hij zich nu TAFKAP, Love Symbol of The Sign noemt, ze volgen hem in zijn onnavolgbaarheid.

Veel van die fans - intussen dertigers en veertigers - vielen halverwege de jaren 80 als een blok voor de man uit Minneapolis. In dat decennium beheersten elektronische muziek, klinische clips en synthetische artiesten als Depeche Mode en Duran Duran het muzikale landschap. De warmbloedig pompende funk die Prince paarde aan erotische en vulgaire teksten en excentriek gedrag - optreden in een bikini-string was heel normaal - bleek een verademing. Zijn rebellerende houding en muzikale virtuositeit maakten van hem een megaster.

Uit die periode ook stammen zijn baanbrekende grote concertreeksen waar publiek massaal in dresscode - bijvoorbeeld perzik en zwart - heen ging. Absolute artistieke piek en culturele mijlpaal was het album Sign O'the Times (1987) waarop Prince stijlbarrières doorbrak met een combinatie van funk, rap, rock en disco en waarop hij problemen als AIDS, crack en wapenbezit attaqueerde. Een jongere generatie fans maakte kennis met Prince toen zijn nummer 1999 vlak voor de eeuwwisseling opnieuw een hit werd. Die nieuwe lichting ziet hem waarschijnlijk vanavond voor het eerst live aan het werk. Een optreden dat door Dulfer als thuiswedstrijd wordt gezien. ,,Ik vond het een grote eer dat ik werd gevraagd. Het is niet zo dat we elkaar elke dag opbellen. Onze band is de muziek. En de warmte die het samen spelen oproept, zonder woorden. Op dat moment heb je iets heel bijzonders met hem, iets wat je met je beste vriend deelt. Hij is een beetje als mijn vader: weinig woorden, spreken via je instrument.''

En dat laatste is waarschijnlijk de grote aantrekkingskracht van Prince. Zelfs in zijn zwakste artistieke momenten weet hij muziek én emotie te produceren waarvan modale artiesten alleen maar kunnen dromen.

Prince. One Nite Alone, vanavond en 2 november Rotterdam Ahoy'

OK. for you all who dont understand dutch:

The article main statements are: Prince is back in shape, if we must believe the reviews of fans and critics in USA and England who seen ONA live, before. Prince is in artist and choose to be out of the spotlight, therefore maybe has less hits. But as Candy Dulfer puts clear: Prince is a phenonom. Hits are not important.

Then it digs into the past. How the Sign of the Times tour was an experience...

so.. a fairly positive preview.

Yeah, I don't know Dutch, yet I kinda understood the article...

Blue

Als "nieuwe" prince fan, dit is namelijk mijn eerste concert waar ik naar toe ga van hem, ben ik gelijk helemaal verslingert geraakt van deze manier van optreden.

Prince kende ik al vanaf het begin, ook al een aantal cd's door de loop van de jaren gekocht, maar dit had ik nooit verwacht.

En helemaal back to the roots heb ik het idee, weinig muzikanten, maar wel de goeie. Enig minpuntje, als Prince niet gitaar speelde miste ik wel wat, het gitaarspel is juist wat een van de mooiste dingen in de muziek van Prince.

Verder heerlijk om oude nummers te horen, de nieuwe die voor mij niet altijd bekend waren, het zeer goede geluid wat in ahoy toch niet altijd zo geweest is.

Geef mij elke week zo'n avondje uit...!!!


Greetz Tjeerd