Prince ‘Purple rain’ zien spelen terwijl de stortbuien, donder en bliksem je om de oren vliegen? We hadden het nog niet meegemaakt. Had het genie uit Minneapolis het op een akkoordje met de weergoden gegooid, kwestie van wat extra live action-theater aan de show toe te voegen?
Nochtans, een minuutje voor de hemelsluizen opengingen, hoorden we Prince nog roepen ‘Glad the rain has gone away!’ Een weide vol paraplu’s, regenjasjes en veel blote natgeregende lijven verwelkomde de douche met wat bij momenten op een rituele regendans leek. Niks geen gemor. Iedereen was toe aan verkoeling na een hete dag en als dan toevallig Prince voor de soundtrack bij de verfrissing wil zorgen, is dat mooi meegenomen.
Zorgeloos, goedgemutst entertainment
De show in Werchter was een beetje een vreemd beestje. Goed, Prince en zijn muzikanten, waaronder ook even de funkgrootmeester Larry Graham, speelden dat het een lieve lust was. We hoorden buitenaards precisiewerk - hoe kan een band zo strak zijn ingespeeld? - maar ook heel veel spelplezier. In tegenstelling tot de show die we zes jaar geleden in het Sportpaleis zagen, ging het er nu veel relaxter aan toe. Bij zijn vorige doortocht liep Prince om de haverklap te roepen hoe ‘echt’ en ‘authentiek’ zijn muziek was en deed hij smalend over geprefabriceerde hitparadegroepjes. Werchter kreeg gelukkig alleen maar zorgeloos, goedgemutst entertainment.
We willen trouwens weten waar je de pyjama-achtige outfit van Prince kan kopen: ook in Werchter droeg de man het witte pakje met de hoestekening van zijn nieuwe plaat 20Ten op. Dat moet wel een hit zijn op gekostumeerde feestjes.
De start van het concert was om duimen en vingers bij af te likken: een vleugje ‘Lovin’ cup’ uit de instrumentale plaat 94 East (om de Princefreaks te sussen) en dan plots een loeiend ‘Let’s go crazy’ (om de popfans te plezieren), met Prince als vingervlugge sologitarist. Er volgden nog hits: een furieus ’1999’ en ‘Little red Corvette’, dat verrassend aftrapte als een slepende ballad. ‘Nothing compares 2 U’ mag dan bekend zijn in de versie van Sinead O’Connor maar Prince speelt het al twee decennia live, ook voor het dankbare Werchterpubliek. In ‘Purple rain’ dook onverwacht even de Jehovagetuige in Prince op. Hij veranderde de tekst van de derde strofe in: ‘Honey I know times are changing (...) / But read the Good Book and we can work it out’.
Onorthodoxe liedjeskeuze
We hoorden een retestrak ‘Controversy’ en een uitstekende, minimalistische versie van ‘Kiss’. Heel opvallend is dat, want we hebben Prince die twee liedjes in het verleden zien verbouwen tot groteske Las Vegasversies waarin de trompetten elkaar verdrongen. Hoe fijn was het om die nummers in hun uitgebeende, rauwe gedaante te horen!
Maar toch was de liedjeskeuze ook onorthodox. Prince speelde een hoopje minder bekende singles waar de grote fan geen boodschap aan heeft. Het waren songs die niet meteen bekend staan als zijn koninginnenstukken. Ja, ‘Mountains’ was een mooie verrassing maar waarom stonden niemendalletjes als ‘Partyman’, ‘Old skool company’, ‘Musicology’, ‘Everybody loves me’ (het kneusje van de nieuwe cd) en het affreuze ‘Guitar’ op de setlist?
‘Peach’ was ook zo’n brok gebakken lucht, maar Prince speelde er gelukkig alleen de intro van. Voeg daarbij een hele slinger lange jams in de staart van deze show en u begrijpt dat de dynamiek van het concert vaak te wensen over liet.
Maar toegegeven, in die jams verdrongen de fantastisch gespeelde pareltjes elkaar: ‘Higher’ en ‘Everyday people’ van Sly Stone, ‘Shake your body’ van The Jacksons, een toefje disco en een uitgesponnen, instrumentaal ‘Love rollercoaster’ van The Ohio Players. Maar het aan elkaar rijgen van al dat gejam bracht de show uit balans.
Prince kan voor een veel efficiëntere, spannendere muzikale climax zorgen, dat hebben wij al gezien en gehoord. Kortom: sterke show, wankele apotheose.
Gezien op 10 juli in Werchter